Met "The Piano Accident" speelt Quentin Dupieux de brute kaart

Alles is hier beneden verschrikkelijk, meer dan ooit. Magalie Moreau, bekend als "Magaloche", heeft alle recht om boos te zijn – op iedereen, iedereen, alles en alles – omdat het ondraaglijk is om als enige perspectief op het bestaan ​​de dwingende taak te hebben om 24/7 te zwelgen in de lelijkheid, domheid en onrechtvaardigheid van de wereld. Kijkend hoe ze zichzelf afslacht op videoplatforms in steeds ingenieuzer en brutaler beelden – hoe is het om overreden te worden door een monstertruck of je benen verpletterd te krijgen met een honkbalknuppel door de passagier van een auto die 130 km/u rijdt? –, heeft het enorme publiek van het jonge meisje dat dankzij aangeboren pijnongevoeligheid (CIP) een internetster werd, het zich misschien niet helemaal gerealiseerd, maar er is ongetwijfeld een verband met haar diepe haat jegens alles en wat ze zichzelf sinds haar adolescentie heeft aangedaan om de galerie te vermaken. En omdat de wereld is zoals hij is – en dus verschrikkelijk – zal het de galerie waarschijnlijk niets kunnen schelen.

Magalie Moreau is in de loop der jaren een mutant geworden – een supercompacte massa van wrok, woede, spieren, botten en pezen die permanent vernietigd en hersteld zijn, een pijnlijk sekssymbool onder haar anarchistische jongensachtige kapsel en de ringen die haar glimlach verhullen, als het beeld van de hel op aarde waarvan zij een levend symbool is. Een mutant in dienst van het spektakel en de gedegenereerde maatschappij, bij uitstek "Dupieuxiaans" in haar star look tegen de norm in.